Strona:Leo Belmont - Złotowłosa czarownica z Glarus.djvu/38

w obłoki, jakby skarżyła się już nie temu człowiekowi, który powstał i przysiadł się do niej na złomku muru, lecz zwierzała skargi swoje owemu błękitowi nieba, rozpostartemu szeroko nad wyżami górskiemi.
 — Cóż było potem? — napędził ją do spowiedzi dalszej pastor, gdy umilkła na chwilę...
 — Potem?... potem to w wielkim kłopocie udałam się w góry do dziada, który swego czasu wyklął matkę moją za grzech, iż wydała mnie na świat... dziecko nieślubne.
 — A, grzech! grzech! — potwierdził z przekonaniem pastor.
 Odparła mu z jakąś złośliwą ironią:
 — Grzech!... grzech!... Ale też i on był pies!
 Pastor ze zdziwieniem zapytał:
 — Nie przyjął cię?...
 — Owszem, przyjął!... Stary dziad mieszkał w Graubūnden — na wyżynie. Miał kuźnię i kilka krów. Byłam u niego pomywaczką... służebną... Pasałam jego krowy... Odwdzięczył mi się za to... Oj, odwdzięczył!...
 — Cóż takiego uczynił ci?
 Naraz wpatrzyła mu się w oczy zuchwale, ostro... Jakby swojem pytaniem dotknął nieostrożnie jakiejś niezabliźnionej rany jej serca. Machnęła ręką z gestem niemal rozpaczliwym:
 — At, wszystko jedno!... Żre teraz ziemię...
 I dodała z triumfem:
 — Ale i jemu Pan Bóg też za moje krzywdy zapłacił!
 — Co chcesz przez to powiedzieć, dziewczyno?
 — A to, że... nadeszła burza... wielka burza...
 “I zerwała się lawina... i pogrzebała dziada mojego