Strona:Leo Belmont - Złotowłosa czarownica z Glarus.djvu/39

i jego dom i cały dobytek... Żal mi było jeno krówek, poczciwych, miłych krówek moich.
 „Ale ja — ocalałam!“ — wykrzyknęła w triumfie.
 I naraz zeskoczyła z muru i niemal jęła tańczyć na murawie, upojona wielką radością życia.
 Pastor powstał, ręce skrzyżował na piersi, otworzył usta zdumieniem i przypatrywał się dzikim harcom tej dziewczyny. Wydała mu się jakiemś niesamowitem zjawiskiem. Zdarła chustę z głowy i powiewała nią zalotnie, chwilami okręcając się wokół swego jedynego a niezwykłego widza. Fala złotych włosów rozsypała się na jej kształtnych ramionach i barkach, sięgała do pasa. Czerwona suknia w gibkich zakrętach ulatywała wgórę na wietrze. Słońce, zda się, miłośnie opromieniało jej wysoką, nieświadomie dumną ze swego piękna i siły postać. Jakiś żar szedł od niej ku oniemiałemu z zachwytu młodemu kapłanowi.
 Naraz otworzyła przymknięte upojeniem oczy i zatrzymała się, dysząc ciężko, znużona zawrotnym tańcem.
 — Podobasz mi się! — rzekł stłumionym głosem, dziwiąc się, iż wyrzekł te słowa, i czując, że nie mógł ich nie powiedzieć.
 Wybuchnęła śmiechem.
 — Myślę!... Ale nie sądziłam, że się na tem znacie.
 — Mam przecież oczy...
 — Wątpię...
 — Jakto? — uraził się.
 — A no... kto mógł wziąć sobie takiego babsztyla — —
 — Co takiego?! — zmarszczył surowo brwi.
 — No, toć-że pani pastorowa Bleihand to, nie przymierzając, potwora!