Strona:Leo Belmont - Złotowłosa czarownica z Glarus.djvu/51

 — Łubko moja!... nie chcesz ślubu? — tem lepiej. Ale musisz zajść do mnie na chwileczkę. Jestem sam — samiuteńki sam...
 I dodał, cmokając tuż przy jej uchu, jakieś słówko ordynarnych zalotów.
 Annie Göldi pociemniało w oczach.
 Wyciągnęła z obręczy jego ramion swoją potężną dłoń — zamachnęła się i wycięła mu siarczysty policzek. Aż mu okulary spadły z nosa.
 Osłupiały odstąpił — twarz zasłonił ręką, jakby w lęku przed nowym razem.
 A ona zgarnęła zmiętoszoną spódnicę oburącz i szybko pobiegła ku furtce.
 Pogroził jej palcem. — Ochrypłym głosem, pełny oburzenia na prawie nieznany mu w jego długiej karjerze despekt, krzyczał za nią:
 — Szelmo! spotkamy się jeszcze... A wtedy pokażę ci!...
 I zawrócił do domu, aby przyłożyć sobie zimny okład do poczerwieniałej i gorejącej bólem twarzy.
 Stanął przed lustrem i pytał siebie, czyniąc ten zabieg leczniczy:
 „Czy przestałem już być piękny?... Czy ta dziewczyna oślepła?... Mnie odpycha!!!
 Zaciskał pięści w gniewie.
 „Taka pomywaczka ośmieliła się uderzyć mnie... Gdyby była mężczyzną...“
 Nie dokończył. Wiedział dobrze, że wyzwany pewnego dnia na pojedynek — nie stawił się na mecie. Życie Teofila Engherca było więcej warte dla świata, niż jego honor.