Strona:Leo Belmont - Złotowłosa czarownica z Glarus.djvu/98

 — Pan doktór mówi: „nieprawdopodobne“, — a tu jest fakt.
 Gottlieb popsztykał palcami, pocmokał językiem i rzekł:
 — Ja bym to sam chciał widzieć.
 — Co widzieć?
 — Jak ona... wymiotuje.
 Pani Tschudi wpadła w złość:
 — Co pan myśli sobie?!... Sami pakujemy gwoździe i szpilki do wymiotów? — co?!
 — Ja tego nie powiadam... Ja tylko mówię: ktoś pakuje... A kto — nie wiem.
 Racjonalizm żydowskiego lekarza, odskakujący dziwnie zarówno od cudowności bajek talmudycznej Hagady, jak i od łatwowierności powszechnej aryjskiego otoczą, uraził Tschudiego, aczkolwiek ten ostatni nie należał wcale do najprzesądniejszych ludzi swej epoki.
 — Zwracam uwagę pańską, doktorze, że śród tych przedmiotów są takie, których nie widziałem uprzednio nigdy, ot, np. ten gwoździk z posrebrzaną główką...
 Doktór obejrzał przedmiot pod światło:
 — Ja widziałem takie.
 — W każdym razie to wyrób nie tutejszy.
 — Przypuśćmy... Ale czy pan zapewnia, że niema pan wogóle szpilek i gwoździ w domu?
 — Pan pyta, czy dziecko nie mogło ich połknąć przypadkowo... podczas naszej nieobecności?
 — Przypuśćmy! — odparł zagadkowo lekarz. Niech będzie i tak!
 — A więc słowem naszem możemy zaręczyć, ja i matka, że takich gwoździ, takiej ilości szpilek, takich