Strona:Leo Lipski - Dzień i noc.djvu/15

musi go wyganiać. Niektórzy jeszcze śpią, mimo że chodzą. Przedłużają sen do wyjścia. To nic wam nie pomoże, braciszkowie, ja wiem. Obudzi was wiatr znad Wołgi z którym mówiłem w nocy. Obudzicie się ze szronem na rzęsach. Biada tym, co nie jedzą zupy.
 15 minut na karcer. Bieg kilometrowy. Nastawienie wewnętrzne. Tak, jakby się we mnie coś kurczyło. Twardniało i uczulało się.
 Pytam. Stan: 76 ludzi. Widziałem ich, z wyjątkami, wczoraj, przedwczoraj itd. Na korytarzu stoją szeregiem, pod ścianą, na spocznij. Naczelnik karceru:
 — Zobaczycie.
 — Gdzie?
 — W celi.
 Potakuję.
 W ciągu piętnastu minut mam zobaczyć, jak jest ze zdrowiem tych ludzi. Miesiąc w spec-kolonie, to rok obozu. Tak mówią. I trzeba uważać, żeby nie wpaść. To nie jest takie proste, kiedy wszyscy cherlają, jestem napięty. I nagle spada na mnie przeraźliwy spokój. Nie słyszę co mówi dalej naczelnik, rusza tylko wargami, jak ryba, widzę i słyszę tylko 76, tylko.
 — No co, dzieci? Mówcie.
 Zaczynam pierwszą twarz, chłopska, znośnie blada.
 druga: — nie, naciągacz;
 trzecia, pierwsza woła: — gorączka, biorę za puls — nie, równocześnie widzę podniesione spodnie szóstej, flegmona: — wystąp;
 czwarta, piąta, siódma;
 siódma: — jak ja cię bracie dostanę;
 ósma;
 pierwsza histerycznie: — gorączka, pakuję termometr;
 dziewiąta;
 siódma mówi — ja mam tylko trzy dni;
 dziesiąta, jedenasta, dwunasta, trzynasta, czternasta;
 piętnasta — nóż, uśmiecham się czarująco, pomaga, nie zawsze;