Strona:Leo Lipski - Dzień i noc.djvu/23

 Dmie znad Wołgi.
 — Czy to prawda, że wolna siostra Natasza ma się ku jakiemuś Ze Ka?
 — Prawda. Wszyscy o tym mówią. Że to odbywa się na stole w ambulatorium. Na bardzo niewygodnym...
 — Dość. Mówmy o czymś innym. Będę musiała zwolnić Buehlera.
 — Dlaczego?
 — Rozkaz z góry, że wszyscy z 58... Bardzo go lubiłam. Dość.
 Popatrzyłem na nią. Dziewczyna z liceum w szkolnym płaszczu. Granatowy z futerkiem na brzegach. Z kołnierzem barankowym. Tylko na głowie skórzana czapka na uszy. Skośne, niebieskie oczy.
 — Aha, asenizatorzy sprawują się dobrze? Podczas twoich dyżurów?
 — Dobrze. Teraz jest... — nie wiedziałem jak po rosyjsku powiedzieć „kał“ — zamarznięty i tylko trzeba go odrąbywać.
 — „Gówno“, chciałeś powiedzieć.
 — Tak.
 — Ja nie mam czasu chodzić do latryn. Polegam na tobie. A baraki 132, 133 zostały wygazowane?
 — Tak. Inwalidzi musieli się skupić.
 — Naturalnie, że musieli. Chodzą przynajmniej porządnie do łaźni?
 — Niektórym w zimie się nie chce. Uzbecy marzną strasznie.
 — Niech marzną, ale muszą. Powiesz dziennemu dyżurnemu.
 — Oni dostają po łaźni często zapalenia płuc.
 — Niech dostają. U mnie nie śmie być wszy, ani pluskiew.
 Inwalidzi, którzy nago marzną w łaźni. Czekają na ubranie w dezynfekcji. Czuła, że mam jakieś zastrzeżenia.
 — Czy ty myślisz, że mnie nikt nie pilnuje? I tak