Strona:Leo Lipski - Dzień i noc.djvu/24

powinno być. Ja mówię tak z tobą, bo ty jesteś zachodni.
 Podeszliśmy pod wrota karceru, które się elektrycznie otworzyły. Naczelnik:
 — Melduję, że Achmatow odmówił pójścia do pracy i przybił sobie...
 Ona machnęła ręką:
 — Prowadźcie.
 Ponura cela, oświetlona żarówką. Z judaszem. Ten Achmatow — brodaty chłop. Potężny i chudy.
 — No Achmatow, co ty wyczyniasz?
 Achmatow milczy, kiwa głową jak wahadłem. Porusza grdyką. To nie jest kanciarz, ooo, nie.
 — Achmatow, obywatelka naczelniczka...
 Olga przerywa karcerowemu. Widać, że Achmatow jest jeszcze nieprzytomny z myślenia. Że myślał całą noc. I jeszcze wiele innych. I przybił sobie. Groźbami nic się nie wskóra. Dałby się posiekać. Mruga oczami. Ona wskakuje na pryczę, na drugie piętro. Siada obok niego. Mówi karcerowemu:
 — Wyjdź!
 Po tym bierze do ręki jego olbrzymią głowę. Przestaje nią kiwać, jest zbudzony. Patrzy na nią nieprzytomnie. Ona mówi:
 — Jak ci nie wstyd?
 On zakrywa członek ręką.
 — Za co tu siedzisz?
 — Pajdkę chleba skradłem. Nie chciałem wyjść do pracy.
 — No, wyciągnij ten gwóźdź.
 On wie, że jak wyciągnie to wszystko się zacznie od początku. Ona, zgadując myśli, pyta:
 — Na jak długo?
 — Trzy lata. Kułak, kułak.
 — Jak długo siedzisz?
 — Dwa lata.
 — Durniu, za rok wyjdziesz.
 Ale w nim jest chłopski upór. Ona dodaje: