Strona:Leo Lipski - Dzień i noc.djvu/32

 — Na. Griszce polepszenia.
 Robi kiks.
 Patelnia z makaronem o średnicy metra. Puszkę czuję w kieszeni. Makaron tłusty, przyrumieniony. Griszkę poderwało. Lancetem otwiera puszkę. I całą patelnię. Mruczy, jak niedźwiedź. Kicha. Kaszle. I dalej mruczy. Jak dotarł do połowy patelni, to zamyślił się:
 — Tak to, tak.
 I ze smutkiem w oczach zaczął dalej. To oznaczało, że dla mnie nic nie zostanie. W sterylizatorze ugotowałem ziemniaki. Okrasiłem tranem. Sól mam zawsze przy sobie. I jadłem. Grisza spojrzał na mnie i wykrztusił:
 — No, przecież.
 Skończył jeść i musiałem nosić patelnię z powrotem. Griszka odwrócił się do ściany i śpi. Sanitariusze sprzątają. Myją podłogi. Podnoszą bandaże z ziemi. Zamykają pudełka. Zakorkowują flaszki. Jeden, patrząc na mnie, pije ferrum pomatum.
 — Dobre, słodkie, jak wino — mówi.
 Grisza nagle odwraca się, spogląda jednym okiem, potem buch, śpi.
 — Dość, mordo — mówię.
 Przestał, popatrzył na mnie:
 — Ja na woli elektrotechnik — powiada.
 Szoruje podłogę.
 — Ja na woli elek...
 — To co z tego?
 Wybucha śmiechem.
 — Zgadnij na ile mnie zasądzili? Zgadnij. Za dwa i pół metra drutu. A ja jeszcze dołożyłem swojego metra.
 Poza tym przewraca gałami.
 — Wiesz, ile ja metrów nakradłem?
 Oblicza, oblicza.
 — Trzy kilometry, może cztery. Sam nie wiem.
 I szoruje podłogę.