Strona:Leo Lipski - Dzień i noc.djvu/36

 Przestraszona twarz, że mogłaby nie żyć.
 — Żyje, żyje, chwalić Boga.
 Nagłe przejście:
 — Ja nie miałem kobiety w swoim życiu. Czytałem „Śmierć w Wenecji“. To ostatnia książka, jaką mogłem dostać. Wasili ze szpitala zdradził mnie. Pamiętam... pamiętam, gdy byliśmy razem w łaźni. On ma takie ładne ciało. Wtedy nie był lek-pomem. Dopiero potem, gdy ja prosiłem za niego. Inteligentny chłopak. Ma maturę.
 — W jakim języku czytał pan...
 — Po niemiecku. Znam też francuski. Rozmawiamy po niemiecku.
 — Co pan tu robi?
 — Dostaję kocioł szpitalny, uprawiam w lecie ogródek. Poza tym nic. Ale teraz ma się zmienić naczelnik obozu. Przyjdą ciężkie czasy. Bo on mnie nie zna.
 Milczenie.
 — Słuchaj, chłopcze... Czy... czy nie znalazłby się chętny? Może ty? — Zaprzeczyłem głową.
 — A inni?
 — Spróbuję.
 — Bardzo proszę. Ja nie miałem w życiu kobiety.
 Zaczął opowiadać o przyjęciach z poprzedniej wojny u księżnej Czerkaskiej... I tam grał na fortepianie mały chłopak, syn księżnej.
 — To on zdaje się występował w Polsce...
 — Tak??
 Zamyślił się.
 — No, ja muszę iść — powiedziałem. — Mam dziś dyżur nocny. Aha, czy uważa pan za możliwe zdeformowanie stosunków w Rosji?
 Namyślił się.
 — Nie.
 Pauza.
 — Nie, nie. Wiem o co panu chodzi. Tak, jak Kafka. Nie wyobrażam sobie. To jest kraj wymyślony.