Strona:Leo Lipski - Dzień i noc.djvu/41

 — Dajcie bracia eteru, nie z waleriany, czyściuteńkiego eteru.
 Grisza wstaje, podaje dużą flaszkę. Wania z lubością wącha. Potem pije. Wstaje nagle.
 — Czy dobrze chodzę?
 — Dobrze. Ale milicja, ani chybi, cię zamknie.
 — Ja wdziewam granatowy płaszcz i idę. Idę wprost na druty.
 Grisza ukradkiem pokazuje, że Wania zwariował. Wania pod nosem:
 — Pomówię, pomówię, uhołubię.
 Uśmiech się wałęsa po jego szerokiej twarzy. Wdziewa mój płaszcz. Ostatnie słowo:
 — ...uhołubię.
 Znika. Teraz ja:
 — No, marsz spać, dzieci.

 Godzina druga, trzecia, czwarta. O czwartej wchodzi Olga, naczelny lekarz okręgu, dwóch ludzi z N.K.W.D. Olga do mnie:
 — Ilu zwolniłeś ludzi?
 — Sto sześćdziesiąt siedem.
 — Nie wiedziałeś o szczepieniach przeciw-tyfusowych?
 — Nie.
 Olga mówi coś do ludzi z N.K.W.D. Jeden z nich:
 — Pójdźmy przecież.
 I musiałem z nimi łazić po wszystkich barakach, gdzie znajdowali się zwolnieni. Olga zabrała termometry. Chorzy mieli teraz o wiele wyższą temperaturę. To mnie uratowało. I Olgę też. Ten drugi, milczący bełkotał coś o sabotażu. Potem weszli do gabinetu Olgi. Przysłali po spirytus. Pomyślałem: „Już dobrze“.
 Naczelny lekarz okręgu powiedział:
 — Gorączka po szczepieniach nie jest chorobą. I nie masz prawa zwalniać.