Strona:Leo Lipski - Dzień i noc.djvu/47

 Emil spał. Czterdziestu dwu ludzi leżało na ziemi, tak, że nie wszyscy mogli równocześnie leżeć na plecach.
 Ich pot parował. Ich bulgotania, jęczenia, charczenia i chrapania. Ich ręce mieszały się. Oddechy też. Sanitariusz Andrzej nie podnosił nawet głowy, gdy ktoś wołał:
 — Basen!
 W półśnie myślał:
 — Niech srają, niech utoną w gównie, niech zdechną, niech się to wszystko razem zapadnie.
 I oni srali pod siebie a kał wysychał szybko: zjadały go muchy.
 Emil spał. Siódmy dzień gorączki: 41° do 42°. Mówiłem z dr. Wilczkiem. Ten powiedział:
 — Panie, co pan sobie myśli? Egzantemy nie ma. Próba Weila minus. Malaria minus. Brucellosa? Zresztą jak się tu robi analizy. Dziś umarł dwudziesty szósty lekarz.
 I odszedł z nowym podręcznikiem chorób tropikalnych. Na głowie Emila ktoś trzymał rękę. To dusiło — więc powiedział:
 — Staszek, jak nie weźmiesz ręki...
 Po kwadransie:
 — Staszek, weź rękę.
 Ja leżałem z drugiej strony. Powiedziałem: — Staszek nie żyje — i zdjąłem rękę. Zawołałem Andrzeja. Potrwało to trochę zanim go zabrali. Emil usnął. Bełkotał. Po chwili obudziłem go:
 — Zupa!
 — Mam ją gdzieś. Daj spać.
 — Już szósty dzień nic nie jesz, zdechniesz.
 — Zdechnę.
 — Nie wolno ci.
 Milczenie.
 — Daj mi.
 Karmiłem go. Zjadł pięć łyżek.
 — Dosyć, zwymiotuję.