Strona:Leo Lipski - Dzień i noc.djvu/51

 — Niech to szlag trafi. Idę.
 I poszedł.
 Na oddziale chorych na tyfus ktoś zaczął szczekać. Słońce zachodziło, niebo było połyskliwe, teatralny księżyc wisiał na niebie. Osły płakały z daleka.
 Niektóre siostry, na ogół ładne, robiły się na wyjście. Niektóre mieszkały w meczecie. Myły się. Wszystkie robiły toilette intime. Nigdy nie wiadomo, co noc może przynieść. Szorowały się jak koty, z dziwnymi zapatrzeniami. Atak mycia, chwila nieobecności, wolne, nieprzytomne lizanie się, potem nagłe olśnienie. Długo się zastanawiały w bezruchu. Rozplatały papiloty. Ubierały się. Pokazywały sobie nawzajem w małych lusterkach sińce.
 Robiły się na wszelki wypadek i robiły się na określony wypadek. Potem przepływały jak okręty ku wyjściu.

 W tym czasie Ewa zapukała do dyżurki. Pukała, pukała, aż weszła. Dr. Wilczka trzeba było wyciągnąć ze snu jak z studni. Usiadł i był ledwo przytomny.
 — Doktorze, doktorze.
 Trochę przerażony, miał przykre sny.
 — Czy on umrze?
 — Kto, kto taki?
 Jeszcze nie poznał Ewy. W końcu zorientował się, że chodzi o Pawła.
 — On? On już umiera.
 Postanowiła, że będzie umierał przy niej, żeby się nie bał, wtulony w nią. Będzie mu opowiadała bajki. Nie takie, że wyzdrowieje i jak to będzie. Tylko — jak małym dzieciom. Od trzech dni miał krwotok. Był prawie przeźroczysty. To się tak mówi, ale niewiarygodne, jak skóra może być przeźroczysta. Najpierw krwotok zaczął się gwałtownie przez usta, potem nauczył się połykać krew. Zawsze można się jeszcze czegoś nauczyć.
 Opowiadała mu bajkę „O Promyku Księżyca”,