Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/108

 — Patrzył, jak się macacie, i brandzlował się. Ale Fela mu dała! Kopnęła go w...
 — Dziękuję ci.
 — Proszę — i odeszła.
 Ewa zaczęła się śmiać, niehisterycznie.
 — Co znaczy to słowo, którego ona użyła?
 — Znaczy: onanizować się.
 — Aha — już całkiem poważnie.
 Postanowili iść do domu. Jego piekła ręka i był zły. Szli przez miasto. Ona krzyknęła: — Jakie ładne suknie! — i podeszła do wystawy.
 — Chodźmy już.
 — Zaraz, zaraz.
 Podczas tego „zaraz” zauważył, że w kieszonce bluzki miała chusteczkę w kwiaty, i to wyglądało tak, jakby kwiaty wyrastały z jej piersi. To mu na chwilę zacisnęło oddech. „Dlaczego to na mnie zrobiło takie wrażenie? Innemu by to skojarzenie w ogóle nie przyszło na myśl”.
 Coraz to bardziej parszywe ulice, nie kleiła się im rozmowa. W latarniach, które były wmurowane do bram domów, syczały kaganki. (Gaz syczał). Ulice mokre, po deszczu. (Czy w parku deszcz padał?) Średniowieczne ulice. Kocie łby. Cały brud w mroku. Krużganki między domami. Domy jak dekoracje teatralne. Trudno uwierzyć, że ktoś tam mieszka. Bramy ciężko okute. Wyloty rynien — potwory z otwartymi paszczami. Dom z łukami, marokański trochę.
 Wtem Ewa mówi:
 — To, co zrobiłeś ze mną w parku, nie sprawiło mi żadnej przyjemności. Chcę, żebyś wiedział o tym.