Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/14

kie, umizgujące się, jak stara kokota; przebieram je w nonszalancję i wyciskam poza siebie. Muszę.
 Wiatr wieje od morza, drzewa rzucają głowami. Bełkocę coś do siebie i mówię na koniec:
 — Finish.
 Ona śmieje się.
 — Dlaczego się śmiejesz?
 — Perskie kokoty, gdy były bardzo zajęte — wiesz? — pytały amerykańskich żołnierzy: „Finish Johny?“
 Milczy chwilę.
 Zaczęło mi się przewracać w głowie, patrzyłem poza ma, za okno, miałem półotwarte usta.
 — Przypominasz mi lalkę, którą miałam, gdy byłam mała. Miała rozbita głowę. Spałam z nią zawsze, mimo że miałam ładniejsze.
 Zawołała:
 — Słyszysz, jesteś lalką z rozbitą głową!
 Ci przy kartach zaczynają się podniecać i krzyczeć. Mówię:
 — Rzuć im coś w łeb. Flaszkę. Szkoda, że tu w hotelu nie ma nocników.
 Kładzie się na łóżko i pyta półserio, ostrożnie:
 — Mogę cię pomacać trochę?
 Nie mam na to ochoty, ona wie o tym. Ale dziś jest trochę pijana, sześć koniaków. Mówi:
 — Proszę cię, pocałuj mnie.
 Kiwam głową, że nie. Uparła się. Wygląda jak gdyby zwariowała. Burza mruczy, zaraz uśnie. Deszcz nie pada. Bełkocę cicho:
 — Muszę teraz iść. Umówiłem się. Pa.