Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/147

o stożku). Zostaje coraz mniej możliwości, szans. W końcu zostaje tylko jedna.
 — Dziwny przypadek — powiedział poprzez wiatr Emil.
 — Ja tak się boję śmierci, że chyba popełnię samobójstwo — powiedziała poprzez wiatr Ewa.
 — Ja tak kocham życie, że...
 I powiedział:
 — Mała.
 — To mi nie pomaga.
 — Dziewczynko.
 — To też nie.
 — To ty pomóż mnie.
 — W czym?
 — W tym, że czuję się bardzo sam, gdy myślę, że pewnego dnia może się to wszystko skończyć.
 Ona, która go zrozumiała zbyt wąsko:
 — Ooo, tak. Ja czuję, że pewnego dnia wyrwę się stąd. Ile — myślisz — mogłabym zarabiać jako prostytutka? Żeby zarobić na podróż dokądkolwiek.
 — Jesteś dziecko.
 Jego duch unosił się znów ponad wichurą i miastem, a jego ciało szło, potykając się, po śniegu, i oddalało się od ciała Ewy. Wtem krzyknęła:
 — Dokąd idziesz?
 I:
 — Co ci jest?
 Wtedy jego duch runął z wysokości i ona całowała go ponad balonem, który chodził za nimi jak pies. (Przed kliniką czekał i marzł).
 Całowała go na tle umierającej nocy.