Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/155

 — Przestań.
 — Dlaczego?
 — Bo ty nie leżysz na dnie morza.
 Telefon zadzwonił znowu. Dzwonił długo, bardzo długo. Ale teraz nie chciał przestać.
 — Wściekł się, czy co?
 Emil powoli wstał. Rozmowa. Bardzo krótka. Wraca i mówi:
 — To był telefon z kliniki. Coś się stało mojej matce.
 Ubrał się i wybiegł. Ewa była przez sekundę jak sparaliżowana. Potem ubrała się też. Kręciła się przed kliniką, jak dzikie zwierzę, uwiązane. Pamiętała tylko jodły z tamtej nocy.
 Potem Emil zeszedł bardzo blady i uśmiechnął się:
 — Moja mama umarła.
 Kręcili się obydwoje, jak dzikie zwierzęta, tam i z powrotem.
 — Ojciec nic o tym nie wie jeszcze. Ten idiota lekarz dyżurny myśli, że będę od razu chciał popełnić samobójstwo. Ojciec przyjdzie tu za jakieś pół godziny. I to ja mu to muszę powiedzieć.
 Milczenie. Chodzili coraz bardziej nerwowo, coraz bardziej zdyszani.
 — Ja będę musiał powiedzieć: „Mama umarła”, chyba tak? Co?
 Ona milczała.
 — Chyba tak? Kiedy on wreszcie przyjdzie?
 Wtedy ona wzięła go delikatnie za ramię i pocałowała w oczy. Wtedy na zakręcie ukazał się Filip z docentem neurologii (jeszcze) N. Rozmawiali o czymś zapalczywie. On