Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/166

KRÓL OLCH

 Ewa czekała kwadrans. To się zdarzało bardzo rzadko, i dlatego była niespokojna.
 W końcu przyszedł z miną pokorną, zbyt pokorną.
 — Dlaczego się spóźniłeś?
 — Nie pocałuję cię, mimo że mi się chce okropnie, bo byś to uważała za podejrzane.
 — Dowaliłeś się do jakiejś dziewczyny?
 — Tak.
 — Tego nie można było zrobić kiedy indziej?
 — Nie, ona jest rzadko sama na ulicy i trudno ją spotkać.
 — Pewno ktoś z mojej szkoły.
 — Tak.
 — Ala z IV-A?
 — Tak.
 — Słuchaj, to jest głupia historia. Ona jest o trzy klasy niżej i nie jest na tyle inteligentna (on pokręcił głową) — powiedzmy... dorosła, aby to zrozumieć, jak należy. Będzie plotkować na całą szkołę. Ona wie, że my chodzimy razem.
 — Nie bój się. Już ja jej to wybiję z głowy.
 — No, dobrze, na kiedy umówiłeś się?