Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/175

 — Chodź już.
 Oglądał jej skórę z bliska, oglądał ją wargami, promieniowało od niej ciepło zwierzęcia, które śpi.
 I wtem zauważył, że zachowuje się jak lalka, jakby to jej nie dotyczyło: pani u masażysty. Oczy utkwione w powałę, twarz azjatycka, bez wyrazu, nieludzka.
 Powiedziała szeptem:
 — Będę udawała trupa.
 Wtedy urwało się coś w nim.
 — Ala, proszę cię, ubierz się — i pogłaskał ją po włosach.
 Pomagał jej zapiąć biustonosz. Dał jej suknię, która nie była jej suknią. (Tamtą zapakował w gazetę.) Miała taką minę, jakby jej pożyczał książkę. Wydawało mu się, że jest martwy. Odprowadził ją do drzwi.
 Przy drzwiach powiedziała głosem smutnym i łobuzerskim:
 — Szkoda, że jesteś cielę.
 I wyszła.
 Wrócił do pokoju. Usiadł przy fortepianie i popatrzył na fotografię Ewy, którą kochał, i na leżący obok jej mokry kapelusz.