Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/179

 Jak się w klo pali papierosa i równocześnie sra. Z tych wrażeń żadne nie robi specjalnej przyjemności. A jednak razem dają trzecie.”
 — Ala, nie spodziewałam się ciebie.
 Ala weszła do pokoju z bukietem kwiatów.
 — To ode mnie. A od Emila pozdrowienia.
 Jak zwykle — mówiła całym ciałem. Nie potrzebowała wyrazów. Robiły wrażenie zbytecznego dodatku.
 — Co robisz, mała? Co robią twoje włosy, nogi...?
 Zakręciła się tak, że jej plisowana spódniczka podniosła się do ud.
 — Wyrzucono mnie znów ze szkoły.
 — Za co?
 — Nie wiem za co.
 — Mają tak dużo powodów, by cię wyrzucać?
 — Tak.
 Siadła.
 — Co zrobisz?
 — Nic.
 Miała komiczne wargi, górną wysuniętą nad dolną. Opuściła włosy gwałtownie, tak że zakryły jej twarz. Siedziała na stołku w pozycji prawie akrobatycznej, nogami nie dotykając ziemi, jedna ręka oparta o krzesło, druga wyrzucona w tył. Równocześnie nic sztucznego.
 — Kazali twojej mamie przyjść?
 — Moja mama nie pójdzie.
 — Mówmy o czymś innym. Czy przysłał cię tu Emil?
 — Tak.
 — Z tobą jest bardzo trudno mówić. Twierdzą, że ze mną też. Ale nie ma porównania. Proszę cię, zrób sarenkę.