Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/186

JOANNA IV

 Pokój Joanny był nieduży, lecz bardzo przyjemny; naprawdę.
 Kwadratowy prawie tapczan, najrozmaitsze stopnie światła sztucznego i dziennego, dużo luster, w niszy — pianino. Naprawdę bardzo przyjemny.
 Gdy Emil wszedł, ona czytała Lothara „Romanza F-dur”.
 — To jest inteligentnie napisana książka — zauważył, a Joanna zaczerwieniła się, bo właśnie pod wpływem tej książki zaczęła pisać pamiętnik.
 On przyjrzał się jej dokładnie: to była twarz Ewy, tylko utrwalona jakby, ustalona, z dokładnie wyrzeźbionymi rysami i nieco, nieco brzydsza, a raczej zbyt jednoznaczna, a to „nieco” — to była przepaść.
 — Przyszedłem do ciebie w sprawie Ewy.
 — A kiedy przychodzisz w innej sprawie?
 — Chciałabyś, żebym przychodził w innej?
 W odpowiedzi wzruszenie ramion.
 — Czy mogłabyś mi wymienić wszystkich członków rodziny Ewy, którzy byli... powiedzmy, szczególni. Nie chciałbym używać innego wyrażenia. I opowiedzieć, pod jakim