Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/187

względem tacy byli. Interesują mnie zwłaszcza dziadkowie i rodzice.
 — O dziadkach wiem mało. Krąży po rodzinie pogłoska, że jak dziadek miał się ożenić, to do swojej narzeczonej, która mieszkała w innym mieście, napisał: „Nie mogę wyjść za ciebie za mąż, bo pod podłogą Akademii Umiejętności leży gówno”.
 — I co było z nim dalej?
 — No, ożenił się. Bzik minął. Zresztą nie wiem.
 „Skłonności interseksualne plus schizofrenia.”
 — A z czyjej strony był to dziadek: matki czy ojca?
 — Matki. Brat dziadka ze strony ojca popełnił, zdaje się, samobójstwo.
 — Jak?
 — Wiesz, teraz sobie przypomniałam. Zdjął dzwonek z budzika, takiego dużego, kuchennego budzika i uwiązał u części, która się odkręca przy dzwonieniu, sznurek. Drugi jego koniec przymocował do kurka gazowego. Obstawił budzik tomami encyklopedii Brockhausa, nastawił na dzwonienie, wziął trzy tabletki weronalu i położył się spać. A budzik już sam otworzył kurek od gazu.
 „Ale to musiał być typ...”
 — Dalsi.
 — Z obecnie żyjących to wiem coś jeszcze o ciotce Ewy, Mirze (naprawdę to ona nazywa się chyba Franciszka). Jest tancerką. Objechała pół świata, ale to jej nie wystarcza. Ona nie jeździ dla tańczenia, ona jeździ dla zmiany miejsca.
 — A jak ci się zdaje, dlaczego mi Ewa o tym nie powiedziała?
 — Po prostu zapomniała. Tak sądzę.