Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/191

 SOKRATES: — Ooo, rozmowa poważna... Powiedziałem już: bo nie umiem pisać.
 PLATON: — Tego nie mówisz na serio, Sokratesie. (Po chwili.) Zapewne nie zaliczasz się do nieśmiertelnych?
 SOKRATES: — Skąd taka myśl? Pewnie, że nie.
 PLATON (kurcząc się): — Po twoim zgonie, oby nastąpił jak najpóźniej, będę w twoje usta wkładał słowa, których nie powiedziałeś nigdy.
 SOKRATES: — Do stu kurtyzan, które nieczysto pachną! (Targa sobie brodę, żuje ją, targa znów.) Niech cię Hades pochłonie! O, dobra, dobra Ksantypo. (Pomału uspokaja się; potem ze słodką ironią) Powiedz mi, Platonie, wytłumacz, z jakich powodów spisujesz słowa, które powiedziałem? Czy po to, aby rozmowy nasze, gdy przechadzamy się wszyscy o zmierzchu, czy w nocy pośród drzew, gdy głowa kręci się i pali, a rozmowa szumi, jak najlepsze wino, i nurza się w winie, uczynić rzeczą odstręczającą? Czy też po to, aby gawędy nasze, prowadzone w takt leniwych i rytmicznych kroków, swobodnie jak piana, która się tworzy i znika na sennej wodzie, uczynić rzemiosłem ciężkim i trudnym?
 PLATON milczy, SOKRATES, z zamkniętymi oczami kiwa głową na kształt wahadła.
 SOKRATES: — Powiedz mi lepiej, Platonie, o czym plotkują na mieście, chociaż ty tak się nadajesz do tego jak... jak... Nie chcę cię obrażać, Platonie.“
 Wtem weszła Ewa i usiadła na tapczanie. Nie przywitała się.
 Chciał ją wziąć za rękę, ale ją cofnęła. Miała twarz niezwykle nieruchomą.
 — Czy coś się stało?
 — Chcę, abyś przyszedł do mnie.