Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/192

 — Zostanę zjedzony przez twojego papę i ty też.
 Uważał to raczej za życzenie, niż za propozycję.
 — Mój ojciec będzie w sklepie.
 — A mama?
 — Mama jest u wariatów.
 — Kucharka?
 — Ma dziś wychodne.
 — Liza?
 — Wyślę ją do koleżanki.
 — Więc ty to myślisz naprawdę? Mieszkańcy twojego domu mają przecież ogromne uszy i oczy.
 — Nie pójdziemy zwykłą drogą. Do naszego domu jest też wejście od tyłu, od podwórka. Są drewniane schody prowadzące na... na rodzaj ganku. Tam wychodzą okna mojego pokoju.
 — Więc będziemy włazić przez okno?
 — Tak.
 — To jest nieco głupawe.
 Przestraszył się tego, co powiedział; przestraszył się i spocił. To ją musiało urazić, i trzeba będzie przynajmniej przez trzy dni tarzać się w prochu itd. Widział już tę męczącą perspektywę, ale jej punkt wrażliwości przesunął się niespodziewanie.
 — Chcę, abyś przyszedł do mnie. Nie boisz się chyba, jeśli ja się nie boję?
 Teraz ta cała historia wydała mu się dziwna i podejrzana. Poza tym odezwała się w nim ta strona, która była ciekawością i niesłychaną czułością równocześnie, chęcią zobaczenia i dotknięcia jej jeszcze jednej strony. Wyobrażał sobie, że pokój pachnie nią ostro jak klatki dzikich zwierząt w ogro-