Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/210

 — A czy trzeba leżeć potem?
 — Jak będę na mieście, to wyślę telegram, że twoja mama jest chora, i tak to ty poleżysz ze dwa dni.
 — Nie chcę.
 — Dlaczego?
 — Bo... nie. Bo takich żartów się nie robi.
 Pauza.
 — Bo ja widzę co nocy twoją mamę.
 — Głupia.
 — Niech będzie głupia.
 — Śni ci się.
 — Nie, widzę.
 — Głupia.
 — Bałam ci się mówić, ale teraz to jest wszystko jedno.
 — Jak widzisz?
 — Przychodzi taki biały duch i się nachyla nade mną. I czuję ja chłód i wiem na pewno już, że to jest twoja mama. Przekłada rondle, tak, jak to ona zawsze robiła, wyjmuje spodki, wkłada je z powrotem i zawsze zapomni choć jednego spodka włożyć.
 Aureola przesunęła się.
 — Jak wstaję rano, to pokazuję zawsze Meduzie.
 — A nie boisz się?
 — Gdzie tam.
 On przełknął ślinę i zaczął się bać trochę, bać pytania, które zada.
 — No, to powiedz mi, jak myślisz, dlaczego do mnie mama nie przychodzi?