Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/22

 — Dwanaście.
 Milczała chwilę. Odwrócił głowę, bo słońce świeciło mu w oczy.
 — Proszę pana, czy ja mogę pana pocałować?
 Odpowiedział wolno:
 — Możesz.
 Podeszła do niego od tyłu, objęła rękami jego podbródek i pocałowała go w policzek uważnie, bez cmokania. I dotknięcie jej było jak słońce, leżące na powiekach. Odsunęła się i stała przy nim. Szeroko otwartymi oczami patrzała prosto w słońce. Była blada.
 — Dziś są twoje urodziny, więc zapraszam cię na lody.
 To było przyjemnie niekonsekwentne, bo postanowił się stąd wyprowadzić ze względu na małą.
 — Tak.
 — Powiesz mi podczas śniadania, czy mamusia ci pozwoliła.
 — Tak.
 Odeszła, cofając się wolno, tyłem, jak teatralny paź.
 Podczas śniadania zobaczył, że narzeczony Krystyny jest dziobaty. „Może ma ukryte zalety” — pomyślał. Spotkali się na korytarzu, Krystyna uśmiechnęła się, przedstawiła go narzeczonemu i powiedziała:
 — Wiesz, to jest ten inteligentny kawaler, który miał ochotę, opowiadałam ci, pocałować mnie. Prawda, że jest przyjemny?
 Dopiero później ocenił, że to było bezczelnie sprytne. Na razie duży pan i mały pan uśmiechali się, a duży pan zrobił pobłażliwą minę.