Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/23

 Po śniadaniu, mniej więcej o dziesiątej, Ela czekała w hallu i oglądała w lustrze swoją nową różową sukienkę. Szli najpierw przez las i plamy światła leżały na ziemi i ona szła przy nim, próbując dorównać mu kroku, poważna, niby dorosła.
 — Czy widzisz te krowy tam?
 — Tak.
 — Jak one wyglądają?
 — Jak gwiazdy.
 — Hoooo. Jak gwiazdy... — i uśmiechnął się. Wtedy ona uśmiechnęła się też i otworzyło się małe kocie niebo i pokazało rząd równych zębów.
 — Ja panu coś powiem. — W jej oczach ukazały się wesołe błyski. — Nim pan przyjechał, ja zawsze wiedziałam, z którego miasta są goście.
 — Coo? W jaki sposób wiedziałaś?
 — No, wiedziałam po prostu.
 — Bez kartki meldunkowej?
 — Bez.
 — A czy ktoś jeszcze wie o tym?
 — Buruburu, ten stary portier.
 — I od mojego przyjazdu nie odgadujesz więcej?
 — Nie.
 Weszli do parku, w którym grała orkiestra, blady zdrojowy park. Spotkał tam Alinkę, córkę znanego logistyka, przyjaciela ojca.
 Była duża, wyglądała jak niedźwiadek (zgrabny). Skończyła pierwszy rok chemii.
 — Co robi twój papa? — zapytał, bo lubił go.
 — Och, och! Nie wiem: mieszka w hotelu „Pod Różą”.