Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/24

 — Przecież ty mieszkasz we „Florydzie”...
 — No tak, ale on mieszka tam z jedną panienką.
 Wróciła do grupy chłopców i dziewcząt, krzyknęła:
 — Twoja towarzyszka ma śliczną sukienkę...
 Uśmiechnął się tak, aby to mogło na wszelki wypadek wszystko oznaczać.
 Potem już było miasteczko i kawiarnia.
 — Co pani zamówi? — zapytał, gdy przyszedł kelner.
 Ela patrzyła na niego i nic nie mówiła.
 — Co zjesz, mała? — zapytał, a ona płakała.
 — Malinowe?
 Skinęła głową.
 — Czekoladowe?
 Skinęła głową.
 — Jakie jeszcze?
 Wykrztusiła w końcu:
 — Poziomkowe.
 Kelner przyniósł lody i trzy grube, okrągłe wafle, wetknięte w usta lodów.
 — One wyglądają jak cygara — i Ela była znów niby dorosła, poważna.
 Ludzie wchodzili i wychodzili i Emil myślał o Krystynie, o zdarzeniu przy śniadaniu. I potem wracali przez las, z góry widać było pociąg, który gwizdał, i ona szła obok niego, nie patrząc na niego, i on schował się za drzewo. Wtedy ona uszła jeszcze kilka kroków, z uśmiechem zawróciła i znalazła go, bez szukania. I on wyszedł przestraszony i ona nie mogła zrozumieć, dlaczego.
 Szli dalej i plamy światła leżały na ziemi i ona powiedziała: