Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/28

 Sen spełzał powoli z jej oczu.
 — Czego chcesz?
 — Idź po mamę!
 Była ogromna, biała, ciepło buchało od niej.
 — Co?
 — Idź, przyprowadź mamę.
 — Śpij, smarkaczu!
 Zobaczył, że zasypia. Wziął nóż kuchenny i podszedł do niej.
 — Marysiu!“
 Itd.
 Ona w końcu wstaje, bierze go na ręce, on czepia się rękami klamek i wrzeszczy.
 Emil płynie powoli po własnych zdaniach. Co ma powiedzieć Jano w ostatecznym, błagalnym i rozpaczliwym momencie? Wraca znów z prądem słów, natrafia na ten sam zakręt. Powoli przerzuca swoją przeszłość, swoje rozmowy z dziećmi. Jest przez chwilę naciągnięty jak struna, nim się ją puści, nim wyda dźwięk.
 Mały chłopiec prosi go w parku:
 — Daj mi zegarek, zobaczysz, ja ci dam też, daj mi...
 — Co mi dasz?
 Tamten odpowiada na serio i poważnie.
 Emil pisze:
 „Jano krzyczy:
 — Proszę cię, proszę cię! Czekaj, dam ci dom i złoto!”
 To była mała błyskawica, mały strach, na krótką część sekundy zatrzymane uderzenie serca. Reszta jest prawie napisana. Ludwik (ojciec Jana) staje przed murem, przed śmiercią. Jano jest zamknięty w pokoju ojca. Rozmowa Jana