Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/34

miasteczka. W końcu spotkał pewnego dancing-bubka i dowiedział się od niego, że Krystyna idzie po kolacji do kawiarni.
 Podczas kolacji, w sali jadalnej, było cicho, bo jedzono kurczęta; to wymagało skupienia. Krystyna siedziała tyłem do Emila, ubrana w suknię w kwiaty, przez którą przeświecały ramiączka biustonosza.
 Siedział przy stoliku ze starszą panią i młodym małżeństwem i mówił wielką ilość głupstw, większą niż zwykle. Pewna liczba mieszkańców pensjonatu uważała go za idiotę — sprawiało mu to przyjemność, gdyż był megalomanem.
 Nie czekając na deser, zszedł wolno ze schodów. Ciepły wiatr gwizdał między jodłami, które chwiały się i trzeszczały w ciemności. Stanął pod drzewem, przed oczami miał oświetlony prostokąt: brama. Brunatny księżyc pełzał po zboczu. Cień przeciął oświetlony prostokąt. Krystyna. Podszedł do niej. Zapytała:
 — Idziesz też do miasta?
 — Czekam na ciebie.
 — Na mnie? No, to odprowadź mnie.
 Wziął ją pod rękę. Po chwili mruknął wyraźnie, z uporem, jak dziecko:
 — Ja chcę...
 — Czego chcesz?
 — Ciebie chcę.
 Zaśmiała się, szli na przełaj przez las, który huczał.
 — ...dlatego, że on przyjechał — zawołała przez wiatr.
 — Prawdopodobnie.
 — Mój mały, wiesz chyba, że jesteś...