Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/40

 — Czy grasz?
 — Trochę.
 — Co?
 — Teraz ćwiczę mazurek Chopina.
 — Mógłbyś zagrać?
 Zagrał go. W punktach kulminacyjnych robił diminuenda, co było jego nowym odkryciem.
 — Czy ja też mogę zagrać?
 — Grasz?
 — Tak.
 Podszedł do fortepianu dziwnie miękko. Powiedział:
 — Mazurek Cis-moll — i zagrał go tonem Edwina Fischera, rozpoczynającego fugę Bacha, całkiem prosto, egzotycznie, niemal wstrząsająco. Wtem otworzyły się drzwi i weszła matka Emila, mówiąc:
 — Jak ładnie grasz dzisiaj. Co się...
 Troje zaczerwienili się z całkiem różnych powodów.
 — Pozwól, mamo, to jest mój kolega.
 Potem kłótnie, przypominające sceny małżeńskie. Tylko na tematy teoretyczne. Wybuchała z nich wtedy nienawiść. Nie ukrywali jej, ale nie mogli odejść od siebie, aby nienawiść minęła. Nie widzieli, jak ją powstrzymać. Ona wciąż rosła, jak ziarno fakira, aż do punktu, kiedy w jednym z nich załamywała się, a wtedy równocześnie załamywała się i w drugim. Czasem (zdarzało się to bardzo rzadko), jeden z nich przełamywał pierścień nienawiści i uciekał z niejasnymi uczuciami, bo nie wiedział, czy odchodzi, jako pogniewany. Była to tylko gra przed tym drugim i sobą zarazem, komedia nieunikniona i podniecająca. I jeden szedł zazwyczaj tak wolno, żeby drugi mógł go dogonić. Wtedy następowała ulga tak głęboka, że

36