Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/41

robiła wrażenie zapadania się, znikania, zlewania się z otoczeniem, nieistnienia.
 Janek przyszedł pewnego razu z miną, która oznaczała „coś się stało“.
 — Przyrzeknij mi, że się nic nie zmieni, myślę... między nami.
 — Przyrzekam. Co się stało?
 — Wstydzę się powiedzieć, ale to jest coś takiego, co może mieć wpływ.
 — Lubisz kogoś?
 — Ale skąd...
 — Nie ma innej rady, jak powiedzieć?
 — Nie ma.
 — No, to powiedz.
 — Ale nie będziesz się ze mnie śmiał? Zmieniam głos.
 — W jaki sposób?
 — Byłem u lekarza i powiedział, że będę mówił nisko... może nawet basem.
 — Co to znaczy? Nic nie rozumiem.
 — Byłem u lekarza i powiedział, że mam normalnie rozwinięte struny głosowe i z jakichś tam powodów psychicznych mówię falsetem. Tobie się podobał ten głos... Żebym do niego trzy razy w tygodniu przychodził i robił ćwiczenia, to za dwa tygodnie będę mówił basem.
 Milczeli obaj. Wydało im się to naprawdę tragiczne, więc Janek mówił dalej drżącym głosem:
 — Będziemy musieli przez dwa tygodnie przestać się spotykać, a potem z nowym głosem...
 Emil połykał ciągle ślinę. Połykał więc ślinę z powodu tego przeszłego już zdarzenia, ze zdenerwowania i z powodu