Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/51

 — Bawię się.
 — Kim lubisz być, zbójem czy policjantem?
 — Lubię być policjantem... ale jestem zbójem.
 — W co się bawisz jeszcze?
 — W kolej. U nas w domu.
 — Z kim?
 — Sam albo z Fredkiem. Główna stacja jest koło pieca.
 Emil zaczerwienił się, bo uważał, że powiedział to niepotrzebnie. Mając lat siedem czuł już, jak należy postępować z lekarzami.
 — Czy jesteś silniejszy niż ci chłopcy, z którymi się bawisz?
 — Fredek jest słabszy.
 — Twoja mamusia powiedziała, że nie będzie cię więcej biła. Mamusia jest nerwowa i robi czasem takie rzeczy, których nie chce robić. Ty robisz zresztą to samo. Wiesz o tym i wiesz też, że ona cię kocha.
 Emil nie odpowiedział.
 — Czy w szkole jest ci przyjemnie?
 — Nie.
 — Dlaczego?
 — Bo muszę...
 — Co musisz?
 — Tam chodzić.
 — Wcale nie musisz chodzić do szkoły, ale gdy ci wytłumaczę, zrozumiesz, że tak trzeba i że tak jest dobrze. I będziesz sam chciał.
 — Jak ja zrozumiem, to będę musiał. Nie chcę rozumieć... i nie chcę musieć... i chcieć też nie.
 — A gdy się bawisz?