Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/70

 Mrużyła silnie niebieskie, teraz prawie granatowe, oczy i opuszczała rzęsy wstydliwie i wszystkowiedząco, z uśmieszkiem średniowiecznej kurtyzany.
 Janek siedział przy fortepianie i improwizował utwór programowy pt. Orgazm. Potem Sonatinę Moczopędną.
 — Proces twórczości jest podobny do tworzenia się perły: najpierw musi być muszla zapłodniona ziarnkiem piasku...
 — Zestawienie: twórczość — perła, wywołuje mdłości.
 — Są takie słowa, wielokrotnie oślinione i śliskie, które należy brać do ust tylko przez opłatek cudzysłowu.
 — „Opłatek cudzysłowu” należy wziąć w cudzysłów.
 — Czy znacie tekst pieśni Schuberta „Der Todt und das Mädchen”? Jest dziwnie dwuznaczna. Dziewczyna mówi o śmierci „lieber” i broni się tak, jakby się broniła przed kochankiem: „...rühre mich nicht an”: to „nie” dziewcząt. Śmierć już mówi całkiem pieszczotliwie: „Gib deine Hand, du schön und zart Gebild!”. A to jest przecież śmierć.
 — Z moją skłonnością do pisania jest tak, jak z tubą pasty do zębów. W tej chwili jestem odprężony od wewnątrz i nic mnie nie naciska od zewnątrz: dlatego nic ze mnie nie wychodzi.
 Mówili bezładnie. Emil podszedł do Adama.
 — Co u ciebie słychać, to znaczy — co czytasz?
 — „Złotego osła” i „Ars amatoria”.
 Adam czytał po łacinie i grecku tak, jak Emil T. Manna po niemiecku, a Manna tak swobodnie, jak Emil po polsku S. I. Witkiewicza „O pojęciu istnienia...” Z francuskim i angielskim nie było gorzej. Toby było jeszcze do zniesienia, gdyby Adam był tylko fenomenem językowym.

66