Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/80

 G. 1. (przez chwilę zastanawia się, ale gdy G. 2. rzuca srólki, bawi się. Na zmianę chodzą wszyscy troje na miejsce rzutów; na czterech nogach).
 G. 3. (szczególnie zasmarkany) — Róbmy bałwana. (Ale nikt go nie słucha).
 G. 2. (zrywa się nagle, turla się po śniegu).
 G. 1. (do Ewy) — To jest pięć.
 Ewa — Nieprawda.
 G. 1. — To jest pięć.
 Ewa — Nieprawda, nieprawda.
 G. 2. (wraca i zabiera srólki).
 G. 1. — Jeszcze nie koniec.
 G. 2. (przypomina sobie, że to jeszcze nie koniec).
 Ewa (ma szklany wzrok i patrzy daleko).
 G. 1. (korzystając z tego, rzuca jeszcze dwie srólki).
 Ewa (przytomnieje, widzi dwie srólki, krzyczy) — To jest nieważne, to jest nieważne, ja byłam gdzie indziej.
 G. 3. (poważnym tonem) — Ona była gdzie indziej.
 (G. 1. i G. 2. patrzą na G. 3. W końcu G. 2. chowa srólki do kieszeni i turla się po śniegu).
 G. 1. — Bawmy się w ślizgawkę.
 G. 3. (szczególnie zasmarkany, patrzy w niebo).
 G. 3. — Ja coś mam.
 Wszyscy (doskakują do niego) — Powiedz, powiedz.
 G. 3. (milczy).
 Wszyscy — Powiedz.
 G. 3. (sięga do kieszeni i wśród ciszy nadmuchuje starą prezerwatywę).
 Więc gówniarze rysowali genitalia na parkanach, a zwłaszcza na tym, gdzie był dwuznaczny napis: „Skład