Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/92

 Tu właśnie Emil przestał pisać i popatrzył na rzekę.
 — Nic nie mówi u cholery. To można zakończyć nagłym skrętem, powiedzmy tak:
 „— Poza tym zapewniam cię, Alcybiadesie, że życie jest parszywe”, ale tu brakuje czegoś. Mógłbym powiedzieć, czego, ale mi się nie chce myśleć. Więc on tego jeszcze nie mówi, idźmy dalej:
 „Być bohaterem na wojnie jest rzeczą zaszczytną, ale nie iść na wojnę... Tak, Alcybiadesie (z małą pasją). Opowiadają, że odznaczyłem się w pewnej bitwie... To jest potrzebne dla uczynienia mnie nieżywym, abym się zmieścił do jakichś tam książek”.
 — On już stanowczo mówi za dużo. Mój Boże, jak wąska jest via media.
 W tym momencie zauważył, jak Ewa rusza wargami. Nic więcej. Była przyzwyczajona do ukrywania się nawet wtedy, gdy była sama. I płacz ograniczał się do skurczów przełyku i tchawicy. Zamknięte powieki błyszczały jak zrobione z białego metalu. Podszedł do niej cicho (wilgotna ziemia i trawa były elastyczne jak guma) i powiedział, jak umiał najlepiej:
 — Dzień dobry!
 Otworzyła oczy i odpowiedziała drewnianym głosem:
 — Dzień dobry! — bez zdziwienia.
 — Nie należy leżeć na trawie.
 — Nie należy.
 Oglądał ją dokładnie od dołu do góry, w sposób rzeczowy, a jednak niesłychanie uważny i skupiony. To był odłamek doskonale przetrawionej pozy sławnego diagnostyka, przyjaciela jego ojca, gdy ten bez badania, po pięciu minutach patrzenia na nagiego pacjenta mówił: — Ubrać się. Carci-