Strona:Leo Lipski - Piotruś.djvu/14

 — To było — mówi, nawiązując do poprzedniego — to było jeszcze podczas procesu. Tego o otrucie. A co pan robił wczoraj, przedwczoraj?
 — Wczoraj? Wczoraj opuściłem dom, rodzaj sanatorium, rodzaj domu starców. Wczoraj to właśnie było. Wyszedłem na balkon a tam płacze stara Żydówka.
 — Dlaczego pani płacze? — pytam.
 — Bo jestem stara i muszę umrzeć. Tak odpowiedziała.
 I jeszcze powiedziała:
 — Sama siebie nie mogę znieść, taka starucha, to mi każą jeszcze z kilkoma mieszkać.
 A potem poszedłem do pokoju. Mieszkaliśmy we czwórkę. Na moim łóżku siedziała czterdziestoletnia Niemka i udowadniała przez długi czas, że z powodu choroby kręgów, może tylko ustami, językiem. Potem wszedł do pokoju mężczyzna, któremu Arabowie ucięli wszystko, razem z prąciem, i który z tego powodu śmierdział stale moczem. Dostawał napadów szału i był poetą. I był tam...
 — Dość.
 Wydała mi się zakłopotana. Ale nie dałem za wygraną.
 — I sprzątała tam młoda dziewczyna. Lalka z czekolady.
 Wtem zrozumiałem, że za dużo pamiętam. Że popełniłem fatalny błąd. Ale ona rozstrzygnęła:
 — Idę po tragarza. Aha, zauważyłam, że pan sepleni i jąka się.
 Nie wiedziałem, czy to dobrze, czy źle. Zaczerwieniłem się i powiedziałem:
 — Ttttak, nie, proszę pani.
 — Czy chodzi pan po schodach?
 — Nnnnie, proszę... to znaczy od czasu mojego wypadku z tym, tak, nie.
 Rozważała jeszcze jakieś „za” i „przeciw”. Oglądnęła mnie jeszcze raz, w całości i powiedziała:
 — Kupuję. Idę po sabala, tragarza, to znaczy.
 Zaczepiła przechodnia aby tragarzowi, którzy nie umiał po niemiecku i był z Jemenu, przetłumaczył coś w tym