Strona:Leo Lipski - Piotruś.djvu/19

 — Niech mają, niech mają. A nafty do jedzenia, jak mi się uda — powiedziała.
 — Wyłącz dzwonek.
 — Nie. Nie wyłączę.
 — Ale ja mam dość. Chcę czytać gazetę.
 — Zapominasz, że śmierdzą ci nogi. Jak kozioł śmierdzisz.
 — Jak nie wyłączysz tego dzwonka...
 — To co?
 — To zbiję talerz.
 — Spróbuj.
 Brzęk. Talerz poszedł na podłogę.
 — Edka, co ty robisz? Uspokój się.
 — Właśnie, że nie. Ty stara.
 — Uspokój się — krzyczała nad turkotem — bo jak nie...
 — Właśnie, że nie. Ona tylko to rozumie. Rozbijać jej.
 — Właśnie, że nie.
 — Odsuń się, ooodsuń.
 Pani Cin zasłania jakiś kryształ. Ale Edka tam idzie, twarz mu się zmienia. Mocują się.
 — Eeedka.
 — Ona tylko to rozumie, tylko.
 Krzyczą oboje. Już wiem. Przychodzi się na to z trzech ulic. Okna otwarte. Dorośli i dzieci siadają na murkach. Wygodnie. Kobietom puchną pochwy. Ona wpada w szał.
 — Odsuń się, odsuń.
 — Właśnie nie. Właśnie.
 — Ty cuchnąca...
 — Policja, policja. On dusi.
 Charczenie. Brzęk szkła. Ona wpada na mnie. Histerycznie.
 — Ratuj przyjacielu, mój złoty.
 Edka zdyszany:
 — Jak nie przestaniesz krzyczeć... Milcz. Milcz!
 Twarz robi się niebieska.