Strona:Leo Lipski - Piotruś.djvu/37

o greckie kolumny, budowle. W końcu zamilkła, przesuwając językiem po wargach. Myślała zapewne o morzu Jońskim lub o kolorze cielesno-żółtym.
 Wtem jej ojciec wybiegł z łazienki ze swoją już drukowaną broszurą.
 — Czyta pan po hebrajsku?
 Gdy odpowiedziałem przecząco, powiedział:
 — Aha.
 — Jego kupiła ciocia Cin więc...
 On pokiwał ze zrozumieniem głową, choć byłem pewien, że nic nie rozumie.
 — Aha, aha — zamruczał i poszedł.
 Mewy spały na falach. Morze było leniwe i ospałe. Przeciągało się jak kot. W nocy zaczęło świecić przy najmniejszym ruchu rufy: robaczki świętojańskie morza.
 Jej oczu nie widziałem więcej, były przedtem koloru morza i wraz z nim zmieniające się. Teraz widziałem tylko zarys jej sylwetki. Stała w ciemności nieruchomo. Miała na sobie greckie, płaskie pantofle, gładką spódnicę i bluzkę przerzuconą na wierzch tutejszym obyczajem. Miała też włosy proste, blond, do ramion. I miała piętnaście, może szesnaście lat.
 — Ja mam wrażliwe piersi — powiedziała.
 Po mału położyła się na tapczanie i ja położyłem się też. Nie wiedziałem jak rozpiąć jej stanik. Zaśmiała się z zamkniętymi oczami i pokazała mi dwa małe guziki z boku. Miała sutki duże, ciemne, z różowymi wierzchołkami, otoczone jak pierścieniami, warstwą błyszczącą. Sutki zareagowały, jak tylko dotknąłem. I nie pozwoliła szybko. Wolno, tak jak morze dziś, na którym spały mewy, wchodziła na stopnie pożądania, z opadnięciami głębokimi. Mruczała niby kot przeciągle: Chrrrrr — dając tonacją swego głosu, niskiego głosu, znać, co mam robić.
 Nagle jej ojciec z rozwianą brodą. Zerwałem się.
 — Ach, ty głupcze — mówi Batia. — On i tak nic nie widzi. A gdy będziemy w sytuacji jednoznacznej, nie należy nigdy, ale pamiętaj nigdy, ruszać się gwałtownie: