Strona:Leo Lipski - Piotruś.djvu/39

 Podprowadziła mnie pod drzwi i zrobiła baj, baj ręką. Odeszła.
 Ja trzymałem dziesięć piastrów w ręce i postanowiłem nie mówić o nich pani Cin. Postanowiłem też pozwolić sobie nakładać obrożę po zmarłych psach.
 Gdy wszedłem do mieszkania przywitał mnie Edka:
 — Dobrze, że już jesteś.
 Pani Cin odrabiała swoją wieczorną zmianę w klozecie. Była już może dwunasta. Wyszła.
 Edka już spał. Chrapał rozłożywszy swoje szerokie ramiona. Ja czekałem na nią.
 — Podobno miała pani ładne psy.
 Ona ruszyła niespokojnie wąsami, włożyła protezę, która leżała na stole, do ust, i powiedziała:
 — Batia ci mówiła, naturalnie. Naturalnie, że miałam. Widzisz — tu otworzyła szafę — tego Mrumrusia, Świętej Pamięci, przejechał samochód. Ten Czau to się otruł, biedny.
 Siadła koło mnie na kanapie.
 — Przymierzymy — powiedziała pieszczotliwie.
 Nałożyła mi obrożę widocznie dużego psa, obrożę z linką. Obroża miała nawet znaczki magistrackie.
 — Przedłużam je, mimo że psów nie mam — powiedziała wstydliwie.
 Gdy już zapięła obrożę, szepnęła trzymając linkę w ręce:
 — Chodź, pójdziemy na spacer.
 Ja osunąłem się na trzy nogi, „zrobiłem się na pies”, jak mówiła dziewczynka z góry, i przeszedłem małą przestrzeń. Wtedy ona powiedziała cicho:
 — Och.
 Odwróciłem się i zobaczyłem jej sylwetkę w ciemnym pokoju. Skręciła się w orgazmie. Opadła na tapczan, który odbił jej regularne skurcze. Była podobna do żmii. Potem leżała jeszcze długo na tapczanie a ja bałem się zdjąć obrożę. W końcu podniosła się, usiadła i powiedziała całkiem oficjalnym głosem:
 — No, jutro do klozetu.