Strona:Leo Lipski - Piotruś.djvu/42

denki, bluzkę w szerokie pasy bez rękawów. O Boże, miała długie nogi, ładne z lekkim meszkiem. A jej ojciec pisał w tej chwili szirim, psalmy, o Boże.
 Tego dnia było jakieś święto. Miałem okazję słyszeć w klozecie modlitwy żydowskie. One nie proszą. Żądają. Nawet grożą. Mówią do Boga tylko słowami uniżenie. Poza tym mają coś z targu z Bogiem, który wybrał ten naród.
 Na plaży. Słońce zapada się w morze i dziś nie rozpryskuje wody. Ciemność zaczyna wydobywać się z ziemi. W końcu otacza nas.
 Kotwica żegna się. Umawia się, zdaje się, na jutro. Ja mówię do niej cicho:
 — Chcę cię.
 Ona śmieje się.
 — Jak braciszku chcesz pomacać różne kształty, to pojedź autobusem. Tam jest taki ścisk, że nie wiadomo czyja ręka, czyja noga. Możesz mieć najrozmaitsze biusty, brzuchy. Pojedź autobusem. Będziesz mógł swobodnie przejeżdżać się po tyłkach. Są teraz mało ubrane. Nie noszą staników ani majtek. Jaka okazja za siedem milsów. Mówię ci. Tam są rzeczy niebywałe. Nawet wsunąć możesz, jak będziesz sprytny. Ale ty nie jesteś sprytny. Niestety. Nagle mówi: chodź.
 Prowadzi mnie do machlulu numer trzydzieści osiem, gdzie stęka jej ojciec.
 — Nie przejmuj się nim.
 Już wiedziałem, jak odpina się stanik. Ale ona go zdjęła sama. I spodenki też. Robiła to powoli, patrząc na mnie. Miałem wrażenie, że uczyła się czegoś. Kobiety zawsze się uczą. Nigdy nie przestają studiować.
 Więc ona naga, ciało dziewczynkowate, trochę chłopięce. Całe opalone. Lśniąca plama. Stojąc, gdy ja leżę, mówi:
 — Może się odzwyczaisz od swojej choroby?
 — Jakto, odzwyczaisz?
 — No, po prostu... nie będziesz chory.
 — Ale ja...