Strona:Leo Lipski - Piotruś.djvu/51

 — Tak. Bo jego nie ma.
 — To opowiem ci różne rzeczy.
 — No to opowiadaj.
 — Nie wiem od czego zacząć.
 — Od czego bądź.
 — Byłem w Teheranie. I chodziłem do burdeli. Tam pracowały dziesięcioletnie dziewczynki.
 — Jak to robiły?
 — Całkiem dobrze. Wiesz, że nie miało się wcale wrażenia, że są uczone. A były uczone, lecz robiły to z natchnieniem.
 — Co znaczy „z natchnieniem”?
 — Że robiły to całkiem naturalnie, po łaźni, po prostu gdy leżałeś właziły na ciebie i robiły różne rzeczy. I żebyś widziała minę takiej smarkuli.
 — Wielkie rzeczy. Ja od dwunastu lat. A ruszałam się dużo wcześniej.
 — Ale one nosiły specjalne suknie, były wymalowane. Tak jak tu dzieci na Purim. I dzieci na Purim przypominają mi tamto.
 — W Jerozolimie, osioł z kobietą. A żebyś wiedział, jak ona go drażni. Ona, kobieta, wisi na ośle, trzymając się jego głowy i obejmując kolanami.
 — Gdzie to się odbywa?
 — W jakimś podwórzu czworokątnym. I musi się płacić. Sami mężczyźni.
 — A jak ty?
 — Byłam przebrana za chłopca. W Paryżu tego nie ma. Nie ma na pewno. W południowej Francji jest dużo osłów. Ale tego nie ma.
 — A jeszcze tam w Teheranie chodzili pięcioletni chłopcy z tacą na głowie. Na tacy pomarańcze, złote rybki w akwarium, kura gotowana, suszone owoce, jedno na drugim. Tam właśnie w burdelu.
 Batia zaczęła się cicho śmiać.
 — Nie śmiej się. Tak było. Chodzili. Mieli oczy czarne,