Strona:Leo Lipski - Piotruś.djvu/61

 Budzi się nagle:
 — Czy jest ten Kon, u którego mieszkamy?
 — Nie, nie, śpij.
 — Na razie nie mogę. Czy wiesz do czego są podobne tyłki najlepiej zbudowanych kobiet?
 — Nie. Absolutnie nie.
 — Do tyłków perszeronów. Zauważ. Tylko do perszeronów. Prawda? Dlaczego tak jest?
 — Śpij.
 — Nie mogę. Napiłam się za dużo kawy i wzięłam nowidrynę.
 — Dlaczego zażyłaś nowidrynę?
 — Bo miałam spędzić noc no z jakimś.
 — O zwierzętach w kibucu, wiesz, wszystkie wypróbowałam.
 — Ile miałaś lat?
 — Może czternaście. Lecz z ludźmi w kibucu jest nudno. Przychodzą z pola, są zmęczeni i zawsze tak samo. Zwłaszcza z chłopcami. Oni nie mają fantazji. Rano idą, kroczą wszyscy do swoich urzędów, z miną poważną, jakoby coś naprawdę chcieli zrobić. I wszyscy na pozór stają się urzędnikami, sędziami, radcami, nawet sprzątaczami ulic.
 — A impotenci?
 — Nie ma impotentów. Każdemu da się zrobić jakąś przyjemność. Czy polizać, czy pocałować, czy dać się pomacać, to nie jest byle co. To bardzo często decyduje.
 Ona zapalała się.
 — Bądź już spokojna. Jest trzecia.
 — Dopiero trzecia?
 — A co chcesz robić jutro?
 — Jutro pojedziemy do Jerozolimy. Zobaczysz.
 — Zobaczę. A pieniądze?
 — Ty głupi. Za pieniądze ma się to, właśnie to.
 — Wydaje mi się, że czasy prostytucji są czasami pokoju i ciszy. Kurwy i pokój — to ma przecież związek. Dobrze zorganizowane domy publiczne, to bardzo dużo.
 Widocznie całkiem mnie nie słuchała.