Strona:Leo Lipski - Piotruś.djvu/65

 Następowało coś, czego absolutnie nie słyszałem. Dochodziły do mnie tylko brzęczące „dlatego... ponieważ... oraz... przy czym...” itd., i wniosek końcowy: „dlatego będziemy musieli wysłać panią Cin do...”.
 — Więc twoja ciocia wyjeżdża?
 — Jak widzisz.
 — A co będzie...
 — Zostaje Edka.
 Wszystkie moje plany zawirowały nagle. Widzę tylko, jak Batia daje się typowi macać z lubością. Wpadam w pasję:
 — Miłość przychodzi, miłość odchodzi.
 — Jaka miłość?
 — Niby wczoraj to.
 — „To” nie ma nic wspólnego z uczuciem. Poza tym nie miłość przechodzi, tylko my.
 Rozwarta szczelina. Nareszcie coś z niej. Zagadkowego.
 — Ale czy pamiętasz, jak ja cię szorowałem wodą i mydłem? A potem ty mnie? Pamiętasz?
 — Pamiętam. No to co?
 Batia mówi zimno i uprzejmie:
 — My, to znaczy ja i ten pan, odwieziemy cię na ulicę Chapu-Chapu 8. Oddaj mi moje dziesięć piastrów.