Strona:Leo Lipski - Piotruś.djvu/74

 — Ech, tam, nie najlepiej.
 — Co panu dolega?
 — Jak się robi gorąco, to coraz to bardziej swędzi. Poza tym — chudnę.
 Milczenie.
 — Słuchaj pan, ja słyszałem, że rak może być żeński i męski.
 — Ja o tym nie słyszałem.
 — Nie bój się pan. Ja i tak udaję, wobec żony i synów, że nic nie wiem. Oni udają przede mną. W ten sposób jest im, i może i mnie, lżej.
 Pomyślałem: Oto cywilna śmierć mieszczańskiego bohatera.
 — Nie chcę zawstydzać synów, dlatego się nie wieszam. A mam jeszcze dość sił.
 — Już późno, muszę iść. Dobranoc.
 Chwilę namyślałem się na ciemnych schodach. Potem poszedłem cicho do mojego pokoju. Już się nie rzucał.
 Dziewczynki z naprzeciwka dawno przestały się rozbierać, ubierać. Cienie kobiet ciemno-tropiczne, geotropiczne. Mgły wstają z morza. Nad ranem zawsze jakieś kląskanie, które przechodzi w pisk.
 Następnego dnia prosiłem Edkę o pożyczkę. Na jedną kurwę. Błagałem. A nuż mi pomoże? Dał.
 Gdy skończyłem pracę, poszukałem bardzo uważnie jakiejś odpowiedniej. Nie za młodej. Gdy już było, ku mojemu zdziwieniu, po wszystkim usłyszałem z niszy głos męski:
 — Proszę pozwolić.
 Za kotarą siedział typ pogarbiony, zurzędziały.
 — Niech pan łaskawie spocznie.
 Miał wielką księgę przed sobą.
 — Imię? Nazwisko? Skąd pan wziął fundusze?
 Wtem alfons-konfident. Składa jakiś raport.
 — Proszę zaczekać — powiedział gość z wielką księgą. Do alfonsa:
 — Więc dochodu czystego ile? Aha. „Szantaż prosty”. Ile?