Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/132

nym Pana Boga. I wydawało mu się nagle, że ona jest także organem Pana Boga, nieco innym wprawdzie, ale dziwnym organem.
 Gdy powiedziała prosto i nieodwołalnie, i jakże niespodziewanie, że dziecko umarło, „das Kind war tot” — był zupełnie wyczerpany.
 Siedziała koło niego na kanapie i mówiła głosem dziewczynki (ostatecznie miała 14 i pół lat):
 — Podobało ci się?
 Po chwili dopiero odpowiedział:
 — Przepraszam cię na chwilę — i wyszedł.
 Poszedł do łazienki, gdzie przekonywał siebie przez chwilę, że jest głupi. Potem: — Ostatecznie nic się nie stało. Tam siedzi smarkula i... Mimo wszystko jest to rzecz dostatecznie nadzwyczajna, że gdyby ją opisać, to wyszedłby kicz. To było na pewno lepsze niż Werner Krauss, albo ja jestem wariat. W pokoju wtedy działo się coś. Za długo już siedzę.
 Wrócił. Stracił całą ochotę na nią. Bał się jej, mimo że była naprawdę grzeczna.
 — Wyjdziemy trochę.
 — Wyjdziemy.
 W przedpokoju zauważył, że pada deszcz.
 — Mam tu kapelusz jednej mojej znajomej. (Był to kapelusz Ewy).
 — Weźmiesz go?
 — Wezmę.
 Przez pięć minut nie mógł znaleźć w szafie kapelusza. Gdy go znalazł w końcu, włożyła go tak, jak gdyby od dwóch miesięcy był jej kapeluszem.
 Na ulicy ulewa. Ona wsunęła mu rękę pod ramię ruchem łagodnym i zdecydowanym. Płynęli od latarni do latarni. Na pewnym rogu wiatr wyskoczył na nich jak zły pies.
 — Czyja fotografia stoi na fortepianie?
 W tej chwili przypomniał sobie, że deklamując (i to jak), zerkała cały czas na fortepian.
 — Właścicielki kapelusza, który nosisz.
 — Kochasz ją?
 — Tak.
 Znów wiatr i deszcz prosto w twarz. Zaprowadził ją w okolice starego klasztoru, gdzie huczały w górze stare drzewa jak pociąg przejeżdżający przez most. Olbrzymie, chwiejące się kraty, zielonkawe, odległe światło. Pozwoliła się łaskawie pocałować, patrząc