Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/147

 Jakby błyskawica zapaliła się w nim i zgasła. Usiadła koło niego i przechyliła go.
 Zarażała go pomału rozpaczliwą, ponurą chęcią wyduszenia rozkoszy: mieszanina zaciętości, gniewu, namiętności i wyrachowania. Odczuł, że nie jest już dla niej sobą, że jest rzeczą służącą do spełnienia ofiary zemsty, obrządku zhańbienia. Był podwójnie przez nią wciągnięty w tej chwili, podwójnie wessany, pochłonięty i strawiony.
 I wydawało mu się po raz pierwszy, że umiera. Potem fala zakryła go całkiem.
 To, co działo się, nie było aktem seksualnym, ale obrzędem: prastarym, półmałpim, sprośnym i świętym.
 Przez szparę w okiennicach patrzyła na nich i szczękała zębami jej młodsza siostra Liza. (Ewa nie dała zgasić światła).

 Po przyjściu do domu napisał:
 „Zdaje się, zdania kreteńskie:
 Wiedzieć to umrzeć. Otwiera swe usta Ea — Ojciec; bogom powiada: Boga trzeba zarzezać — i z boskim ciałem i krwią — zamiesić glinę Mami.
 (W Egipcie)... bogini miłości Izyda-Hator karmi piersią króla młodzieńca”.
 Patrzył przez długi czas na nieistniejące rzeczy. Potem oddzielił starannie to, co napisał, od tego, co miał napisać, i:

 Kobiety.
 Kobietom puchną jajniki, pęcznieją pochwy; obłąkane, na stosach sukien, siedzą i płaczą, albo patrzą pustymi oczyma przez okna.
 Męczą je księżyce.

 Epoka.
 Dziwna epoka, schizofreniczna, epoka impotencji i neurozy przymusu, logiki i fizyki, która w swojej dokładności gubi materię, a poprzez wzory matematyczne przelewa się rzeczywistość.
 Jesteśmy rozpięci na przeciwieństwach jak na krzyżu, jak gdyby krzyż był symbolem kultury Zachodu.