Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/175

Idą pod wiatr, tworzy się im lód na twarzy, szron na powiekach; oddychają.
 Nie potrzeba bojców. Wokoło jest wielkie kolisko wyżek i drutów. Kilkadziesiąt kilometrów. Nie uciekną, bo dokąd? Choćby znali Rosję jak własne palce, to i tak nie. Jest to tak oczywiste, że nawet nie próbują. Chyba wariaci. Nawet kierownik żarcia szpitala. Ma poza obozem ładne tysiączki. Chodzi jak baryń. Ale on też nie.
 Odrywa się od brygady jakaś twarz i prosto do mnie. Ja mam jeszcze w tej ostatniej minucie prawo łaski. Ci, którzy w nocy zachorowali, mieli czas. Ci, którzy w czasie wyjścia — Wania. Ci, którzy w ostatnim momencie — ja. Twarz zakryta, owinięta po oczy, tylko oczy błyszczą. Staje. Nic nie mówi. Oczy błyszczą. Biorę za rękę. Puls niewyczuwalny na mrozie. Widzę młode czoło, żółte, Chińczyk? Odchylam dolne powieki — żółtaczka? W końcu łapię. Drobna niteczka szamoce się pod skórą, szybko, zanika, szybko. Zostawić. Siada na podium, nogi zwisają.
 — U kogo byłeś wczoraj?
 — Aleksander Aleksandrowicz — odpowiada cicho.
 Tymczasem mój krawiec przeszedł. Aleksander mówi do mnie przed rozpoczęciem przyjęcia:
 — Ja zwalniam tylko co drugiego, jak jest chory. Nie mogę więcej.
 — To obciążacie szpital.
 — Niech oni się martwią.
 Chory opowiada mi, że mówił mu Aleksander.
 — Ty, bratku, masz zdaje się zapalenie płuc. Ale co robić? Poprzedni miał złamaną nogę. Przyjdź jutro.
 I zapisuje kamforę, środek wykrztuśny. Wtedy ja do tego chorego:
 — Idź do Olgi Pietrownej.
 Olga to jest dwudziestoletnia smarkula. Ona tu jest naczelnikiem. Ale.
 Defilada. Znów stachanowcy. Jeśli mieli walonki, przehandlowali na jedzenie, mają onuce. Onuce to wspaniałe okrycie.
 Gdy szedłem z brygadami rąbać drzewo w leśnym obozie, ratowały mnie onuce. Osiem kilometrów w jedną stronę. Przez dwa miesiące nie widziałem, jak wygląda prycza, na której śpię. Wychodziłem przed świtem, wracałem w nocy. Po omacku. Pomału przychodziły piły, siekiery, miseczki, lampki. Było wtedy lato i tyle borówek. Na grzybach się nie znałem. Zdarzały się maliny. Dopóki nie nadeszły piły, miałem spokój. Wybierałem sobie polanę w lesie