Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/179

 — Tak.
 — Ja nie mam czasu chodzić do latryn. Polegam na tobie. A baraki 132, 133 zostały wygazowane?
 — Tak. Inwalidzi musieli się skupić.
 — Naturalnie, że musieli. Chodzą przynajmniej porządnie do łaźni?
 — Niektórym w zimie się nie chce. Uzbecy marzną strasznie.
 — Niech marzną, ale muszą. Powiesz dziennemu dyżurnemu.
 — Oni dostają po łaźni często zapalenia płuc.
 — Niech dostają. U mnie nie śmie być wszy ani pluskiew.
 Inwalidzi, którzy nago marzną w łaźni. Czekają na ubranie z dezynfekcji. Czuła, że mam jakieś zastrzeżenia.
 — Czy ty myślisz, że mnie nikt nie pilnuje? I tak powinno być. Ja mówię tak z tobą, bo ty jesteś zachodni.
 Podeszliśmy pod wrota karceru, które się elektrycznie otworzyły. Naczelnik:
 — Melduję, że Achmatow odmówił pójścia do pracy i przybił sobie...
 Ona machnęła ręką:
 — Prowadźcie.
 Ponura cela, oświetlona żarówką. Z judaszem. Ten Achmatow — brodaty chłop. Potężny i chudy.
 — No Achmatow, co ty wyczyniasz?
 Achmatow milczy, kiwa głową jak wahadłem. Porusza grdyką. To nie jest kanciarz, ooo, nie.
 — Achmatow, obywatelka naczelniczka...
 Olga przerywa karcerowemu. Widać, że Achmatow jest jeszcze nieprzytomny z myślenia. Że myślał całą noc. I jeszcze wiele innych. I przybił sobie. Groźbami nic się nie wskóra. Dałby się posiekać. Mruga oczami. Ona wskakuje na pryczę, na drugie piętro. Siada obok niego. Mówi karcerowemu:
 — Wyjdź!
 Po tym bierze do ręki jego olbrzymią głowę. Przestaje nią kiwać. Jest zbudzony. Patrzy na nią nieprzytomnie. Ona mówi:
 — Jak ci nie wstyd?
 On zakrywa członek ręką.
 — Za co tu siedzisz?
 — Pajdkę chleba skradłem. Nie chciałem wyjść do pracy.
 — No, wyciągnij ten gwóźdź.
 On wie, że jak wyciągnie to wszystko się zacznie od początku. Ona, zgadując myśli, pyta: