Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/185

I ty się przy tym pożywisz. Idź, mołodiec. A jak nie, to tu zdechnę. Tylko żarcie pomaga.
 Kuchnia dziewiąta jest blisko. Wchodzę i szukam szefa. Jest. Świdruje mnie jednym okiem. Tracę rezon. Jeszcze bardziej świdruje. Mówię mu:
 — Griszka chory...
 — Co?
 Udaje, że głuchy. To mu sprawia przyjemność. Podchodzę bliżej:
 — Grisza chory...
 — Coś tu tak, ale nie tak.
 Jeszcze się bardziej zmieszałem.
 — Coś tu tak, ale nie...
 Podniósł swoją białą myckę i odkrył łysinę ogromnych rozmiarów, z myszką. Potem usiadł i ukazuje to wnętrze, to górę swojej dłoni. Wyraża w ten sposób wątpliwość. Ja po raz trzeci:
 — Grisza chory, może jakieś jadło.
 Odsunął mnie od siebie.
 — Przecież nie jestem głuchy. Słyszałem. Słyszałem. A to się coś wykombinuje.
 I dał mi puszkę z mięsem. I makaron kazał zagrzać.
 — Na. Griszce polepszenia.
 Robi kiks.
 Patelnia z makaronem o średnicy metra. Puszkę czuję w kieszeni. Makaron tłusty, przyrumieniony. Griszkę poderwało. Lancetem otwiera puszkę. I całą patelnię. Mruczy jak niedźwiedź. Kicha. Kaszle. I dalej mruczy. Jak dotarł do połowy patelni, to zamyślił się:
 — Tak to, tak.
 I ze smutkiem w oczach zaczął dalej. To oznaczało, że dla mnie nic nie zostanie. W sterylizatorze ugotowałem ziemniaki. Okrasiłem tranem. Sól mam zawsze przy sobie. I jadłem. Grisza spojrzał na mnie i wykrztusił:
 — No, przecież.
 Skończył jeść i musiałem nosić patelnię z powrotem. Griszka odwrócił się do ściany i śpi. Sanitariusze sprzątają. Myją podłogi. Podnoszą bandaże z ziemi. Zamykają pudełka. Zakorkowują flaszki. Jeden, patrząc na mnie, pije ferrum pomatum.
 — Dobre, słodkie, jak wino — mówi.
 Grisza nagle odwraca się, spogląda jednym okiem, potem buch, śpi.