Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/191

 Wania przeciąga się i mówi:
 — Może by my się czego napili? Pietia?
 — A czego?
 — Denaturatu, naturalnie. Ale go będzie trzeba traszki przesączyć.
 — Sącz.
 — Już idę.
 I leży.
 — Ale na ząb coś położyć, to także warto.
 — Warto.
 — Więc?...
 — Grisza, marsz do kuchni.
 — Ja mam gorączkę.
 — Symulujesz, bracie, zdaje ci się tylko. Marsz. A ty, Pietia, zabierz się do sączenia. Tylko trzeba będzie zrobić pięć sączków. A zresztą ja mogę pić niesączony.
 Cisza.
 Wrzeszczy:
 — Ja wam, sukinsynom, zęby powybijam, powieszę...
 Teraz nie należało żartować. Pietia zabrał się do sączków. Grisza — do kuchni.
 — A ty — ty do mnie chodź.
 Niby ja. Zupełnie zmieniając barwę głosu, prawie pieszczotliwie:
 — Co z Natią?
 — A nic. Kazała ci się kłaniać. Powiedziała, że więcej tu nie przyjdzie.
 Chwila ciszy. Zupełnej ciszy. Mówię:
 — Masz walonki.
 — Nie będą mi potrzebne. A płaszcz, ten twój granatowy, pożyczysz mi?
 — Tak.
 — Tak.
 — No, to dobrze.
 Zamknął oczy. Udając, że śpi. Minuta, dwie, trzy. W końcu:
 — No to kurwa.
 I już nie udaje. Patrzy w powałę. W milczeniu Pietia cedzi denaturat. Przez pięć sączków. Czas się wlecze. Wraca Grisza:
 — Będzie za pół godziny.
 Spirytus kapie, kapie. Nikt nic nie mówi. Wania patrzy w powałę. Grisza kładzie się na podłodze. Ja też. Pod głową fufajki. Grisza